Halid Ziya Uşaklıgil'in 1899 yılında yayımlanan önemli romanlarından biri olan 'El Kızı', dönemin Osmanlı toplumundaki değişimleri, ahlaki çöküntüyü ve bireyin iç dünyasını derinlemesine ele alır. Roman, İstanbul'un zengin semtlerinden birinde yaşayan ve babasının ölümünden sonra büyük bir servetin mirasçısı olan genç bir kadının, Bihter'in etrafında döner. Bihter, toplumun beklentilerine uymayan, kendi arzularının peşinden koşan bir karakterdir. Ailesinin maddi sıkıntıları ve annesinin baskısı altında, kendisinden yaşça büyük ve zengin bir adamla, Adnan Bey ile evlenir. Ancak bu evlilik, Bihter'in aradığı mutluluğu getirmez. Adnan Bey'in yeğeni olan Behlül ile yaşadığı yasak aşk, romanın merkezine oturur. Bu aşk, Bihter'in hem toplumsal statüsünü hem de ruh sağlığını paramparça eder. Romanda işlenen temel temalar arasında aşk, tutku, ihanet, sınıf farklılıkları, toplumsal baskı, kadınların yaşadığı ikilemler ve Batılılaşmanın getirdiği değişimlerin bireyler üzerindeki etkileri yer alır. Uşaklıgil, Bihter'in psikolojisini incelerken, onun çaresizliğini, pişmanlığını ve giderek artan yalnızlığını ustalıkla aktarır. 'El Kızı', özellikle Bihter'in intiharıyla sonuçlanan trajik sonuyla okuyucuda derin bir etki bırakır. Romanın hedef kitlesi, Türk edebiyatının klasik eserlerine ilgi duyan, psikolojik derinliği olan, toplumsal eleştiri içeren ve dönemin atmosferini yansıtan yapıtları okumaktan hoşlanan okurlardır. Benzer eserler arasında, yine Halid Ziya'nın 'Aşk-ı Memnu' adlı romanı, Türk edebiyatında yasak aşk temasını işleyen ve benzer toplumsal eleştirileri içeren önemli bir yapıttır. Ayrıca, Mehmet Rauf'un 'Eylül' romanı da psikolojik tahlilleri ve bireyin iç dünyasına odaklanmasıyla 'El Kızı' ile paralellikler taşır.

Halid Ziya Uşaklıgil (1865-1945), Türk edebiyatının Tanzimat Dönemi'nden sonra Servet-i Fünun Dönemi'ne geçişi ve bu dönemin en önemli temsilcilerinden biridir. Edebiyata şiirle başlamış olsa da, asıl ününü romanları ve hikayeleriyle kazanmıştır. Uşaklıgil, Batı roman tekniğini Türk edebiyatına getiren öncü isimlerden biridir. Romanlarında realizm ve natüralizm akımlarının etkileri görülür. Karakterlerin psikolojilerini derinlemesine işlemesi, mekan tasvirlerindeki canlılık ve dil kullanımındaki zenginlik onun üslubunu belirleyen özelliklerdir. Uşaklıgil'in dili, Arapça ve Farsça kelimelerin yoğun olarak kullanıldığı, ancak aynı zamanda akıcı ve edebi bir dildir. Eserlerinde genellikle üst tabaka insanlarının yaşamlarını, aşklarını, hayal kırıklıklarını ve ahlaki çatışmalarını ele alır. İstanbul'un eski semtleri, konakları ve sosyal hayatı, romanlarının önemli bir fonunu oluşturur. Uşaklıgil'in en önemli eserleri arasında 'Mai ve Siyah' (1897), 'Aşk-ı Memnu' (1900), 'Kırık Hayatlar' (1924), 'Nemide' (1889), 'Bir Ölünün Defteri' (1889) gibi romanlar ve 'Solgun Ağaçlar' (1900), 'Harap Mabetler' (1900) gibi hikaye kitapları bulunur. Edebiyatımızda Batılı anlamda ilk realist roman örneklerini vermesiyle tanınır. Uşaklıgil, edebiyatımıza getirdiği yenilikler ve eserlerinin kalitesiyle modern Türk romanının temellerini atmıştır. Günümüzde eserleri hala okunmakta ve Türk edebiyatındaki yeri tartışmasız bir şekilde devam etmektedir. Kendisi herhangi bir edebi ödül almamış olsa da, eserleri ve edebiyatımıza katkıları en büyük ödül olarak kabul edilmektedir. Osmanlı İmparatorluğu'nun son dönemi ve Cumhuriyet'in ilk yılları gibi önemli siyasi ve toplumsal değişimlerin yaşandığı bir dönemde eserlerini veren Uşaklıgil, bu değişimlerin bireyler üzerindeki etkilerini de eserlerine yansıtmıştır.