Sihabuddin Suhreverdi'nin "Avariful Maarif Tasavvufun Esasları 3 Cilt" eseri, tasavvuf geleneğinin derinliklerine inen kapsamlı bir çalışmadır. Eser, tasavvufun temel kavramlarını, ahlaki prensiplerini ve manevi yolculuğun aşamalarını sistematik bir şekilde ele alır. Suhreverdi, kitabında Allah'a yakınlaşma, nefsi terbiye etme, marifetullah (Allah'ı bilme) gibi konuları Kur'an-ı Kerim ve Sünnet ışığında açıklarken, aynı zamanda tasavvuf büyüklerinin öğretilerinden de yararlanır. Eserin ilk cildi genellikle tevhid, iman, ihsan gibi temel iman esasları üzerine odaklanırken, ikinci cilt kalbin tasfiyesi, ahlaki erdemler ve manevi haller üzerine yoğunlaşır. Üçüncü cilt ise daha çok tarikat adabı, mürşid-mürid ilişkisi, zikir ve diğer tasavvufi pratikleri detaylandırır. "Avariful Maarif", sadece teorik bilgiyi sunmakla kalmaz, aynı zamanda okuyucuya manevi bir rehberlik de sunmayı amaçlar. Eserin temel teması, insanın Allah ile olan bağını güçlendirmesi ve O'na ulaşma yolunda ilerlemesidir. Bu bağlamda, eser nefsin arzularını kontrol altına alma, dünyevi meşguliyetlerden sıyrılma ve kalbi manevi nurla aydınlatma gibi konuları vurgular. Hedef okur kitlesi, tasavvufi ilimlere ilgi duyanlar, manevi gelişimini hedefleyenler, İslam mistisizmini anlamak isteyen araştırmacılar ve öğrencilerdir. Eser, özellikle tasavvufun temel kaynaklarından birini teşkil etmesiyle bilinir. Benzer eserler arasında Gazali'nin "İhya-u Ulûmiddin", Hâce Abdullah-ı Ensari'nin "Tabaqat-ı Sufiyye" ve Mevlânâ Celaleddin Rumi'nin eserleri sayılabilir. Ancak Suhreverdi'nin "Avariful Maarif"i, kendine özgü sistematik yaklaşımı ve kapsamlılığı ile öne çıkar. Eser, tasavvufun anlaşılması ve yaşanması noktasında önemli bir başvuru kaynağıdır.

Sihabuddin Suhreverdi (tam adı Ebû Hafs Şihâbüddin Ömer bin Muhammed es-Sühreverdî el-Meyânî) (ö. 1234), İslam düşünce tarihinde, özellikle de tasavvuf alanında önemli bir yere sahip olan büyük sûfî, âlim ve müfessirdir. Hicri 632 / miladi 1234 yılında Bağdat'ta vefat etmiştir. Hayatına dair detaylı bilgiler, yaşadığı dönemdeki siyasi ve sosyal çalkantılara rağmen günümüze ulaşmıştır. Suhreverdi'nin üslubu, hem derinlemesine tasavvufi bilgiyi hem de Kur'an ve Sünnet'e bağlılığı birleştiren bir yapıya sahiptir. Eserlerinde akıl ve nakil arasında bir denge kurmaya özen gösterir. Hem zahiri hem de batıni ilimlere hakimiyeti, onun öğretilerini daha anlaşılır ve kapsamlı kılar. Tasavvufun şeriatla olan bağını kuvvetle vurgulaması, onu diğer bazı sûfîlerden ayırır. Suhreverdi'nin en önemli eseri, şüphesiz ki "Avariful Maarif"tir. Bu eser, tasavvufun temel prensiplerini ve uygulamalarını sistematik bir şekilde sunmasıyla tanınır. Bunun dışında, "et-Tawâlib al-Qudsiyye", "Ma'rifat al-Qalb", "Kitab al-Bab" gibi çeşitli risaleleri ve tasavvufi konuları içeren diğer eserleri de bulunmaktadır. Suhreverdi'nin yaşadığı dönem, Abbasi Hilafeti'nin sonlarına denk gelir ve Moğol istilasının etkileri hissedilmeye başlanmıştır. Bu çalkantılı dönemde manevi rehberlik ve ahlaki değerlerin önemi artmıştır. Suhreverdi, bu atmosferde tasavvufun doğru anlaşılması ve yaşanması için büyük çaba sarf etmiştir. Eserleri ve öğretileri, sonraki dönem sûfîlerini ve İslam düşüncesini derinden etkilemiştir. Kendisi doğrudan bir ödül almamış olsa da, eserlerinin İslam dünyasındaki kabulü ve etkisi, onun ilmi ve manevi değerinin en büyük göstergesidir. Onun tasavvuf anlayışı, sonraki nesiller için bir model teşkil etmiş ve pek çok tarikatın temelini oluşturmuştur.